Snickers Workwear PL 1
EN ISO 11611 Odzież ochronna do prac spawalniczyc
h i powiązanych. EN 11611 określa właściwości materiału oraz wymagania dotyczące kroju odzieży opracowanej w celu ochrony przed gorącem, płomieniem i spawaniem. Zasadniczo jest to wersja spawalnicza normy EN 11612. Definiuje zakres ochrony przed zapłonem z różnych źródeł ciepła, takich jak otwarte płomienie, rozpryski stopionego żelaza i ciepło kontaktowe. Ponadto, odzież certyfikowana zgodnie z EN 11611 chroni także przed promieniowaniem cieplnym powstałym z łuku elektrycznego, jak i minimalizuje możliwość porażenia prądem przez przypadkowy kontakt z przewodami elektrycznymi pod napięciem. EN 11611 posiada dwie klasy, klasę 1. i klasę 2., zależne od rodzaju zastosowanej techniki spawania. Klasa 1. obejmuje mniej niebezpieczne techniki i sytuacje spawalnicze, niższe poziomy rozprysków stopionego metalu i promieniowania cieplnego, natomiast klasa 2. obejmuje bardziej niebezpieczne techniki spawania i sytuacje spawalnicze oraz wyższe poziomy rozprysków i promieniowania cieplnego. Norma obejmuje również pewne wymagania odnośnie kroju odzieży: powinna całkowicie zakryć górną i dolną część tułowia, szyję, ręce i nogi, a także mieć kieszenie zewnętrzne przykryte klapkami co najmniej o 20 mm szerszymi od otworu kieszeni. EN 13034 Odzież ochronna przed płynnymi chemikaliami. Określając wymagania dotyczące odzieży oferującej ograniczoną ochronę przed ciekłymi chemikaliami, norma EN 13034 wiąże się z zawodami i sytuacjami, w których użytkownik względnie łatwo może opuścić zagrożone miejsce pracy i szybko zdjąć ubranie. Odzież spełniająca tego rodzaju wymagania dotyczy kierowców cystern z paliwem, techników serwisowych, którzy okazjonalnie mają do czynienia ze smarami, kwasami, itp. W przypadku pracy w trudniejszych środowiskach, o podwyższonym ryzyku, wymagana jest odzież o wyższym poziomie ochrony. Klasyfikacja Typ 6 odnosi się do pełnego kombinezonu chemicznego, natomiast Typ PB odnosi się do częściowej ochrony ciała, np. do kurtek i spodni. Wymagania normy odnośnie kroju stanowią, że odzież nie powinna zawierać żadnych elementów, które mogą skupiać ciekłe chemikalia i utrzymywać je na powierzchni tkaniny (np. niezabezpieczone kieszenie itp.). UWAGA! Ponieważ ciekłe chemikalia często są łatwopalne, aby zapewnić optymalną ochronę, użytkownik powinien nosić także ubranie antystatyczne, jak również trudnopalne. W takim środowisku pracy odpowiednia będzie kombinacja odzieży spełniającej normy: EN 13034, EN ISO 11612 i EN 1149. EN ISO 11612 Odzież ochronna chroniąca przed gorącem i płomieniem. EN 11612 określa właściwości odzieży zaprojektowanej dla ochrony przed gorącem i/lub płomieniem (bez ochrony dla strażaków i spawaczy). Norma informuje o poziomie ochrony przed zapłonem z różnych źródeł ciepła: (A) odporność na ograniczone rozprzestrzenianie się płomienia, odporność na zapłon powierzchniowy A1 i zapłon krawędzi materiału A2, zgodnie z metodą badania ISO15025; (B) odporność na ciepło konwekcyjne i otwarty płomień, zgodnie z metodą badania ISO9151; (C) odporność na promieniowanie cieplne, zgodnie z metodą badania ISO6942; (D) odporność na rozpryski ciekłego aluminium, zgodnie z metodą badania ISO9185; (E) odporność na rozpryski ciekłego żelaza, zgodnie z metodą badania ISO9185; i (F) odporność na ciepło kontaktowe (płaskie żelazko, gorąca płyta itp.), zgodnie z metodą badania ISO12127-1. Odzież certyfikowaną zgodnie z EN 11612 należy nosić wraz z innymi ubraniami ochronnymi, które spełniają wymagania normy EN 11612. Ponieważ norma wymaga pełnej ochrony rąk i nóg, t-shirty i krótkie spodnie z definicji nie spełniają jej wymagań. Jednak użytkownik może nosić ubrania certyfikowane zgodnie z EN 14116 (które mają odmienne zalecenia odnośnie kroju) pod spodem, aby zapewnić sobie lepszą ochronę. Dla zapewnienia pełnej ochrony, głowa, szyja, dłonie i stopy muszą być zakryte innymi certyfikowanymi elementami odzieży ochronnej. Należy pamiętać, że odzież zaklasyfikowana jako bielizna powinna być zawsze noszona razem z odzieżą wierzchnią spełniającą wymagania normy EN 11612. Sama bielizna nie zapewni właściwego poziomu ochrony. EN ISO 14116 Odzież ochronna przed ograniczonym rozprzestrzenianiem ognia. EN 14116 określa działanie odzieży ochronnej dla pracowników narażonych na okazjonalny krótki kontakt z otwartym ogniem, bez żadnych innych zagrożeń termicznych. Ta norma jest “lżejszą” wersją EN 11612 i dotyczy odzieży bez pełnej długości rękawów i nogawek oraz akcesoriów, takie jak czapki z daszkiem, czapki, kominiarki, skarpety, slipy itp. EN 14116 jest definiowana trzema indeksami - 1, 2 i 3, gdzie Indeks 3. określa najwyższe wymogi ochrony. Materiały mające indeks 1. nie mogą być noszone przy skórze, a ubrania zawierające materiały o Indeksie 1 powinny być noszone jedynie na wierzchu odzieży o indeksie 2 lub 3. EN 1149-5 Odzież ochronna o właściwościach elektrostatycznych. EN 1149-5 określa właściwości materiału i wymagania odnośnie kroju odzieży ochronnej o właściwościach elektrostatycznych. Te ubrania ochronne są zaprojektowane, aby uniknąć ryzyka rozładowania zapalającego (powstania iskier), podczas np. otarcia łokcia lub kolana o ścianę lub podobną powierzchnię/obiekt. Odzież tego typu jest niezbędna podczas pracy z materiałami łatwopalnymi takimi jak gaz lub benzyna. Właściwości materiału opierają się na rezystywności powierzchni materiału, oporze elektrycznym i zaniku ładunku. 190 PPE W celu pełnej ochrony, wszystkie niezgodne materiały i elementy przewodzące (guziki, zamki, itp.) powinny być w pełni zakryte. Dodatkowo użytkownik musi być uziemiony przez odpowiednie buty, które powinny odprowadzać elektryczność statyczną do ziemi. UWAGA! Certyfikat EN1149-5 nie jest wystarczający do pracy z wrażliwymi podzespołami i elementami elektronicznymi (mikroczipy, płytki obwodów drukowanych, elektronika telefonów komórkowych itp.). Do tego rodzaju pracy potrzebna jest odzież ochronna certyfikowana zgodnie z normą EN 61340.