NG Öresund 1
I VÅRT FÖRRA samtal var ett tema flyktighet, och
det är där vi tar avstamp nu. Då beskrev de musikskapande som en antiintellektuell process, baserad på känsla, och både Klara och Johanna uttryckte viss oro över att den känslan och därmed musikskapandet skulle kunna försvinna. – Oron att det helt plötsligt inte skulle komma mer låtskrivande, nickar Klara. Det känns väl lite tryggare, på något sätt. När det stoppar känner jag nu att det kommer att komma tillbaka. Man kan ju inte spotta ur sig saker hela tiden. Nu har vi till exempel inte skrivit något sedan vi gjorde nya skivan. När vi åkte till Los Angeles för att skriva låtar förra året däremot var det som att sätta på en kran av låtskrivande. - Leonard Cohen har jämfört det med just en vattenkran, förklarar Johanna. För en del skruvar man på kranen och så rinner det en ström tills man stänger av. För andra droppar det lite grann hela tiden. För oss är det kanske droppar ibland, det kan vara lite kämpigt. Men till den här skivan hade vi arton låtar. Det kändes lyxigt, vi brukar bara ha exakt de tio som kommer med på skivan. EN ANNAN ASPEKT i flyktighetsresonemanget handlade om huruvida First Aid Kit hade nått toppen då för tre år sedan. Sedan dess har det bara fortsatt att växa för systrarna Söderberg, inte bara musikaliskt kvalitativt utan också uppmärksamhetsmässigt. Stay Gold sålde guld i England och platina i Sverige, till att börja med. Ändå finns oron kvar. – Det där tycker jag är jättejobbigt, säger Johanna och lutar sig tillbaka i soffan. Jag försöker verkligen att inte tänka på det. Jag kan få ångest av det, kanske mer än du Klara? Jag är alltid rädd att det ska ta slut, och därför var det nog bra att ta en paus och märka att musiken inte är allt. Innan det kände jag verkligen att vårt jobb var vårt liv, både yrkesmässigt och socialt. Då blir man väldigt rädd att förlora det. D et finns nog inga musiker jag har intervjuat fler gånger än First Aid Kit. Sedan Klara var 15 och just hade bestämt sig för att ta ett sabbatsår med musik istället för att börja gymnasiet har jag träffat henne och storasyster Johanna för att prata om varje album de gjort. Under snart tio år har det mer fått formen av ett långt pågående samtal, med långa pauser i, än av enstaka nya samtal. SENAST VI SÅGS var det över en utmärkt middag på Kungsholmen inför albumet Stay Gold, och vi konstaterar att det gått tre och ett halvt år sedan dess. – Det är kanske lite lång tid mellan skivor, nickar Johanna, Men när man är ute och spelar hela tiden så är det inte realistiskt att hålla på som de gjorde på 1970-talet och släppa en skiva om året, eller mer. – Jag måste ju hinna med att skriva, förklarar Klara. Vi är inte sådana som skriver och spelar in på turné, man blir så urholkad. På turné tar man ju in en massa saker, men för att skriva behöver jag ha lite ro. Jag behöver ha lite… tråkigt. – Det är ju hela min identitet, säger Klara. Vem är jag utan det här? – Jag tänkte att, shit, om det skulle ta slut med bandet skulle jag gå in i en sådan kris, jag vet inte om jag skulle klara mig ur den, fortsätter Johanna. Det var därför det var viktigt att ta en paus, och förstå att bandet inte är allt. Visst, jag har kvar den rädslan fortfarande, men jag känner mig ändå tryggare. Det vore inte jordens undergång, vi skulle kunna gå vidare. LOU REED GJORDE en gång i tiden ett album som hette Growing Up in Public, och det har varit systrarna Söderbergs vardag sedan tidiga tonår. – Sedan jag var barn, nästan, nickar Klara. Det var väl därför vi behövde lite tid borta från det här, för att få känna vad som finns i livet förutom musik. – Jag tror att det var du som pushade mest för att vi skulle göra det, berömmer Johanna sin syster. Jag är mer så att jag bara dras med. Jag vill alltid göra alla nöjda. Jag tror liksom att om jag inte gör det här eller det där - intervjuerna, det där giget - då kommer det att förstöra så mycket. – Jag är lite mer så att det spelar ingen roll, skrattar Klara till. Det är bra, men det kan ju också få motsatt effekt. Om det bara var jag som styrde skulle det nog inte bli så bra. De flesta låtarna skulle aldrig bli färdiga, till att börja med. Det behövs både plikt och lust, föreslår jag. – Och jag är bara plikt, fnissar Johanna medan Klara protesterar högljutt. – Det är du ju inte. Du styr ju över hur låtar ska låta, rent musikaliskt så har du ju en oändlig lust! Det är ju så kul att jobba tillsammans och ha den lusten båda två. – Det är svårt att dra gränser eftersom vi får så många erbjudanden om roliga saker, resonerar Klara. Om man haft oändlig energi hade det varit skitkul, men när den inte finns blir tvärtom ingenting kul. – Det var så det blev till slut efter Stay Gold, suckar Johanna. Jag tappade lusten helt. Jag var utbränd. Jag orkade ingenting. Och då klarade ni ändå att sätta den gränsen till slut? – Vi var ju bara så illa tvungna, säger systrarna med en mun, och Johanna slår fast att det inte fanns några alternativ. – Jag kände mig bara som en robot, att gå upp och spela samma sak varje kväll. Vi hade gjort det för många gånger. Det gick inte. FRUSTRATIONEN OCH UTMATTNINGEN i att svara på standardfrågor i löpandebandintervjuer med ointresserade journallister världen runt. – Under en sådan intervju med en journalist som inte hade en aning och inget intresse kommer jag ihåg att jag satt med ett glas i handen och bara ville ställa mig upp och kasta glaset i väggen, skrattar Klara. Men det gjorde hon inte. – Nej, det är svårt det där, för samtidigt ska man vara professionell och trevlig, och artig, suckar Johanna. – Det är ju på samma sätt i privatlivet, fortsätter Klara. Så fort man går utanför dörren så måste man vara beredd på att någon kan komma fram. – Man blir ju iakttagen hela tiden, instämmer Johanna. Man kan inte slappna av. – Och samtidigt vet jag ju att jag har varit i den situationen fast på andra sidan, liksom, tvekar Klara, så jag vet att det betyder så mycket för den som kommer fram. – Men just de där fulla som kommer fram, suckar Johanna. ”Hur är det att vara känd?” ”Hur mycket tjänar du?” ”Hur är Håkan Hellström egentligen?” - folk är helt besatta av honom! NU FINNS LUSTEN där igen. Förutom arbetet med nya albumet , inklusive ett intensivt internationellt promotionarbete under flera månader fram till release, har systrarna gästat både Fleet Foxes och Marlon Williams på Stockholms scener de senaste månaderna. – Lusten vaknade ju redan när vi åkte till Los Angeles för att börja skriva låtar, berättar Klara. DEN ÅTERFUNNA GLÄDJEN märks också i en skiva med ett betydligt friare förhållningssätt till arrangemang än tidigare. Redan på Stay Gold lämnade bandet det sparsmakade format som var avsett att fungera live. Nu är det ännu mer så. Synthar dyker upp både i titelspåret och i My Wild Sweet Love, medan drivande trummor och stora orkestreringar NR 1, 2018 | NÖJESGUIDEN 19