Svensk Golf 1
Bergman Tobias Bergman, chefredaktör tobias.bergm
an@svenskgolf.se Den sista ronden GREENERNA ÄR INTE perfekta, men det är inte den vårtrötta svingen heller. Där det vanligtvis finns frodig ruff ligger Utvalt! BERGMANS BÄSTA Tre människor som berört mig från åren på Svensk Golf. 1 Caroline Larsson Duktig golfare som fick benet amputerat efter cancer. Att lyssna till hennes berättelse var oerhört starkt. 2 Seve Ballesteros ”This is how I used to play the game”, sa den gamle idolen och chippade på stranden i Baskien. Det gav tårar i ögonen. 3 Göran Zachrisson Att varje månad få hans krönika uppläst i telefonen, innan han vågade skicka över den, har varit den största löneförmånen. 14 SVENSK GOLF 4−2017 istället ett gulgrönt skikt av fjolårsgräs som snarare hjälper än bestraffar, medan det välslagna inspel som i normala fall rullar upp till flaggan fastnar i en lerpöl på foregreen. Men det är vår. Det är vår, vi spelar årets första rond och när kanelbullen ska avnjutas i solskenet mot husväggen intill tionde tee kikar koltrasten vädjande fram bakom en nyponbuske. Åh, som jag älskar den här tiden på året. För det är här och nu alla förväntningar fortfarande spirar och möjligheterna inför säsongen och livet tycks lika oändliga som okrossbara. Tvivlen och svinggrubblerierna har ännu inte hunnit få fäste och fortfarande regerar tankarna på att det här kan bli säsongen då vi kan nå den enorma potential som vi hittills dolt så oerhört väl för omgivningen. Men just i år skapar den vårvarma premiärronden också en nostalgisk genklang, eftersom den blir en tydlig markör för att tiden går och har gått. Det här är den 105:e ledaren jag skriver i Svensk Golf – men också den sista. Efter tio år som chefredaktör har jag bestämt mig för att gå vidare och det känns bra, men händelsen bär också ett stråk av vemod. DET BLIR LÄTT SÅ när man haft så roligt och fått vara med om så mycket. Jag pratar givetvis om dramatiska tävlingar, mäktiga genombrott, besök på fina golfbanor eller bara att få se den naturliga glädjen när några barn testar spelet för första gången. Men det är alla möten med människor jag kommer att minnas mest. Det största av dem uppstod när jag efter många års arbete fick en egen intervju med Seve Ballesteros i hans hembygd i norra Mer Bergman? bloggar.svenskgolf.se/ bergmanfranzen Spanien och mötte en man som var generös och öppenhjärtig med sina känslor. Han kunde ha blickat tillbaka på en makalös karriär som har påverkat så många, men var istället knäckt över att skadorna hindrade honom från att spela. Hans saknad var hjärtskärande. Vad som berörde mig lika mycket var mötet med fyrbollen i Viken, norr om Helsingborg. Varje dag träffades de – Stig, Olle och ett gäng pigga farbröder mellan 82 och 90 år – för att spela sin rond. Fredagarna var extra festliga, för då anslöt kamrater som slutat spela till det gamla klubbhuset, där de medhavda kaffetermosarna dukades fram med hembakt och stämningen var så varm och vänlig att jag blev avundsjuk. När jag åkte därifrån tänkte jag att precis på det där viset vill jag också bli gammal. Det är rimligen inte mycket som för” Det är alla möten med människor jag kommer att minnas.” enar Ballesteros och en 88-åring i Viken, förutom det här fantastiska spelet. Låt oss vara rädda om det. Tack för att du har tagit dig tid. FOTO JANN LIPKA